Hiçkimsenin Dünyası

  göz damlasi anilarini unutmak ister ya acilari yok etmek atesten kavrulurken bedeni ruhu ister ya kana kana su icmek kalmak ister ya  bir yandan da pes etmek  göz pinarlarindan akamayan kivilcimlar icinde volkanlara meyleder  konusmak ister ya bir yandan da susmak beyni konusmasi icin cabalarken gonlu muhurlemistir dilini yasamak ister ya ölümü de merak eder varliginin arayisinin bir ömür surecegini bilir  aptal yüzlerde ölümü her gün görür düsünmek ister ya hani bir de abdal olmak yildizlarda kayikla gezerken bir tas kadar bilincsiz olmak iyi olmak ister ya kötülük zaten her seciminde karsisinda yardim cigliklarini duydukca bir ciglik da o atar sessizce gozlerinde evreni duymak ister bir yandan da sagir olmak gezegenlerin raki tokusturmasini duyar ama kendini duyamaz  var olmak ister ya bir yandan da hicligin icinde hic olmak nefes almaksa varligin sembolu 7 milyar embesilin vardir bir ekolu mutlu olmak ister öfkesinin bitmemesini de mutluluk gecicidir e...

  kainat kulaklarima ufledi sesini bu gece nazimdan misralarla  nesimiden cumlelerle yanmaya gonullu kimse kalmadi mi dedi  insan mazlum ve caresiz bakislarla bakarken dunyaya milyarlarca kör ve dilsiz vardi her karista soytarilarla dolu  her barista savas cikarmak isteyen kalpsiz beyinlerle doldu bu cografya yasamak istedi her cumlede insan var olmanin gerekliligini hissederek ezildi ve cogu kaldiramadi cumleleri kavgaya yoneldi biz kavga da ederiz cumleler de kurariz ama bir olamayiz kendi icimizde uzuntuden baska ne gelir  en yakinina gidersin besiktas sokaklarinda cesetleri izlerken rakini yudumlayip okkali bir kufur edersin kendine isin icinden cikarsin sonra