Hiçkimsenin Dünyası

BULDUM KENDİMİ sorunlu gecelerin altında kalmaktan ibaret bütün bünyem                                                                      yarınlara bakarken haber geliyor dünden keşmekeşin içinde açık bir kapı arar siktiri çekmek istersin zamana, her dem. sağındaki melekten bi haber yaşarsın kötülüğün içinde iyiyi ararsan ne çıkar ki karşına karakollarda her gece kelepçeli elleri anarsın. kalbine bir dur de hayalet zalimin içindeki çocuğu hayal et ve de ki ona bugünlerini asla unutma ruhun sefalet içinde bedenini azad et. yirmi iki yaşında aynı terane aynı kalıp sorsalar dersin iyiyim sağolun ve yaylanıp gidersin bunaldığın alemlere tekrar tekrar hayran kalıp bir daha dönersin. arka mahallende ruhsal çöküşte birisi uyuşturmuş kendini hayalleriyle kendisi ve elinde üç dumanlık tek hazinesiyle bakıyor sana gözlerin...

BEN MİYİM? İnsanlara karşı ne kadar benim? Sessizce geçen hayatımda kendimi ne kadar dışa vurabiliyorum? Her düşündüğümü açıkça ifade edebiliyor, her hissettiğimi aktarabiliyor muyum? Bir şey için harekete geçmeden önce ölçüp biçiyor muyum insanların düşüncelerini? Neden ‘farklı’ olamıyorum? Bu soruların cevabı ‘gerçek’ dünyanın çökmesiyle beraber yok oluyor. Ne mi oluyor? Artık ben olmaktan çekinmeye başlıyorum. Kendim olmaktan korkuyorum. İnsanların fikirlerinde ya da beyinlerinin bir köşesinde neysem oyum, kafasıyla hareket ediyorum. Ama her zaman bize ‘‘kendin ol, özgün ol’’ dememişler miydi? Ne değişti de başkalarına göre yaşamaya başladım? Teknoloji çağıyla beraber her şeye erişimim o kadar kolaylaştı ki, dünyadaki herhangi bir insana ulaşmam saniyelerimi alıyor. Bunun yanında, idol alarak gördüğüm ya da imrendiğim insanları hayatımın 24 saatinde de yanımda bulundurabiliyorum. Şu insandan bu insana derken onlarca kişinin hayatına dair bilgiler ediniyorum ve en can...